ادویه کاری یکی از محبوب‌ترین چاشنی‌هایی است که به خصوص در دستورپخت‌های غذاهای هندی کاربرد گسترده‌ای دارد. این ادویه جهانی در طیف وسیعی از مزه‌ها وجود دارد. در جنوب هند کاری خیلی تند است و در شمال هند عطر بیشتری دارد. این ادویه به اندازه‌ای محبوب و کاربردی است، که در کشورهایی مانند فرانسه، مالزی و ژاپن، فرهنگ آشپزی مدرنی ایجاد کرده است.
تاریخچه
خواستگاه ادویه کاری هند است. در این منطقه درختی به نام کاری وجود دارد، که دارای برگ‌های بسیار معطر است. برگ‌های این درخت همواره برای پیچاندن گوشت در آن و کباب کردن توسط بومی‌ها استفاده می‌شده است. از طرفی ظرفی به نام کر توسط هندی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، که در آن یک سس غلیظ و زرد رنگ را تهیه می‌کنند. به همین دلیل خیلی از خورش‌های هندی و ظروف بخت آن، کاری نام دارد. این واژه در اصل از زبان تامیلی در هند ریشه می‌گیرد.
به نظر بعضی از محققان، ادویه کاری محصول استعمار هند توسط بریتانیا است. اما حتی قبل از ورود بریتانیا به هند، در دربار ریچارد دوم در قرن سیزدهم میلادی، آشپزها غذاهایی با ترکیبات خورش کاری امروزی تهیه می‌کرده‌اند. بعضی محققان معتقدند که کریستف کلمب به طور غیرمستقیم در رواج این ادویه نقش داشته است. این شخص در طی تجارت با هند و شرق، گوجه، سیب‌زمینی و فلفل را با انواع ادویه‌ها و ترکیبات معطر برای طبخ غذا معاوضه می‌کرده است. البته در آن زمان کاری تند نبوده، چرا که قبلا این محصول فقط با فلفل‌های بومی مانند فلفل سیاه و فلفل دلمه‌ای آماده می‌شده است.
در شهر چنای یا مدرس در ایالت تامیل نادو از قرن 14 و 15 در بیشتر رستوران‌ها ترکیبی از زردچوبه، زیره و تخم گشنیز را برای طبخ غذا به کار می‌بردند. این ترکیب ادویه‌ها به دلیل خواص ضدالتهابی و فوایدی که برای سلامت داشته، بسیار محبوب بوده است. در نتیجه در تبادلات تجاری بین ایالت‌های مختلف هند، این ادویه به بخش‌های دیگر هند هم رسیده است. در نهایت بعد از سقوط امپراتوری مغول هندوستان در قرن 18، این ادویه از گرم ماسالا هم معروف‌تر شده و به پایه ثابت غذاهای هند تبدیل شده است. بعد از سلطه انگلستان بر هند و در دوره ویکتوریایی، مصرف خورش‌های کاری با ادویه مخصوصش اوج گرفت و به عنوان معروف‌ترین غذای هندی به اروپا رسید. سپس با مهاجرت اروپاییان به آمریکا، کاری وارد آمریکا شد.
از طرفی انگلیسی‌هایی که بعد از استعمار هند به این کشور وارد شدند، با فرهنگ بومی آشپزی هندی ارتباط عمیقی بیدا کردند. آن‌ها انواع خورش‌های روغن جوش یا روگان جاش، دوپیازا، و قرمه را با نام کاری می‌شناختند. در دهه 1800 میلادی کاری در انگلستان رایج شد، بطوری که در یکی از کتاب‌های آشپزی آن زمان، 6 دستور پخت با کاری وجود دارد، که شامل خورش کباب و برنج و سس کاری است. این ترکیب از آن زمان تا امروز در تمام دنیا رایج است.
ترکیبات
ترکیبات موجود در ادویه کاری عبارتنداز؛ زردچوبه، خردل، تخم گشنیز، هل، جوز هندی، زنجبیل، دارچین، فلفل سیاه و فلفل چیلی
وجود فلفل سیاه، فلفل چیلی، زنجبیل و جوز هندی مزه تند دلچسبی به این ادویه داده است. همچنین یکی از طعم‌های قالب این ادویه، خردل است که طعم و عطر غذاها را متفاوت می‌کند.
روش استفاده
موارد استفاده از ادویه کاری عبارتند از؛ خورش کاری، سس، مرینیت مرغ، گوشت، ماهی و میگو
استفاده از ادویه کاری هیچ محدودیتی ندارد. این محصول را می‌توان در غذاهایی مانند زرشک‌پلو با مرغ، جوجه کباب، کتلت، فلافل، انواع خورش‌ها و حتی انواع نان و شیرینی به کار برد. برای اینکه عطر و طعم این ادویه در غذا آزاد شود، بهتر است آن را با مواد اولیه دیگر تفت دهید. انواع مزه‌های گرم و جذاب با استفاده از این ادویه به هر غذایی که با آن تهیه می‌کنید، اضافه می‌شود. کافی است ذوق آشپزی خود را به کار بیندازید.