تاریخچه
تاریخچه باربیکیو داستان بسیار جالبی دارد. این تاریخچه با بخش مهمی از فرهنگ و تاریخ مردم در قاره آمریکا و نه فقط ایالات متحده، پیوند خورده است. جالب است بدانید قبل از پدید آمدن روش باربیکیو، در ایران باستان گوشت گوسفند را به سیخ کشیده و روی آتش کباب می‌کردند. گوشت گوسفند بسیار لطیف و خوش خوراک بوده و تقریبا به هیچ نوع چاشنی احتیاج نداشته است. بنابراین این روش آشپزی حتی با ورود ادویه‌ها و مواد متنوع در ایران گسترش پیدا نکرده است. در واقع روش کباب کردن در ایران بسیار متمدنانه‌تر از شکل باربیکیو بوده است. روش پخت به صورت باربیکیو از آمریکا به اروپا رفته و دوباره از اروپا توسط مهاجران با تغییراتی به آمریکا بازگشته است.
قبایل بومی که کریستف کلمب در سال 1492 در یک جزیره بین هائیتی و دومینکن با آن‌ها مواجه شده‌اند، مردم منطقه کارائیب بودند که به اصطلاح تاینا نامیده می‌شدند. زبان این مردم زبان آرنواک بوده است. این مردم یک روش خیلی ساده و ابتدایی برای پخت داشتند که از نبود ظرف و تجهیزات نشات می‌گرفت. آن‌ها گوشت را با استفاده از یک چهارچوب چوبی روی شعله غیر مستقیم یا با پوششی از جنس برگ درختان می‌پختند. به این طریق مانع از سوختن گوشت می‌شدند. به این چهارچوب چوبی بارباکوا که به معنای «ساخته شده از چوب» است، می‌گفتند. این سازه چوبی را تا زمانی استفاده می‌کردند که گوشت روی آن فقط پخته شده و نسوزد. اسپانیایی‌ها کلمه بارباکوا را به خودشان اختصاص داده و آن را یک روش پخت‌و‌پز برای غذاهای گوشتی و ماهی معرفی کردند. امروز اصطلاح باربیکیو از همین بارباکوا گرفته شده است. البته حالا صفحات چدنی و شیاردار یا شبکه‌های چدنی جایگزین سازه چوبی شده‌اند.
کاشفان اسپانیایی زمانی که به شمال و جنوب آمریکا وارد شدند، همزمان با اکتشافات و پراکندگی خودشان در آمریکا، این روش پخت و پز را هم گسترش دادند. دلیل محبوبیت این روش این بود که با استفاده از آن می‌شد هر جانداری را پخت و نیازی به مزه‌دار کردن هم نبود. در آن زمان بیشتر برای پخت خوک، بره، بز و همچین حیوانات کوچک از این روش استفاده می‌کردند.
اروپایی‌ها این روش پخت را به عنوان یک روش پخت سطح پایین و ابتدایی که فقط بربرها و افراد سطح پایین از آن استفاده می‌کردند، می‌شناختند. البته در مقایسه با آشپزی فاخر فرانسوی این روش بسیار ساده و غیرپیچیده، به نظر می‌آمد و البته از نظر اروپایی‌ها ارزشمند نبود. با این حال این روش کم کم جایگاه خود را در میان اروپایی‌ها نیز به دست آورد.
بعد از این که کشورهایی که برده‌داری را در آمریکا رواج دادند، برده‌هایی را از جنوب آمریکا و آفریقا به آمریکا وارد کردند، این روش گسترش پیدا کرد. البته برای آن‌ها امکان این که بتوانند گاو، بز یا گوسفند را بر روی آتش کباب کنند وجود نداشت و فقط مرغ و خروس در دسترس داشتند. پس مرغ هم به مواد اولیه باربیکیو و روش پخت‌ها اضافه شد. به این ترتیب معروف‌ترین غذای جنوب آمریکا یعنی جوجه سوخاری یا جوجه باربیکیو روی کار آمد.
ادویه‌هایی که آن زمان به گوشت و مرغ می‌زدند، فقط بوی دود ناشی از سوختن چوب بود. از اواخر قرن شانزده تا نوزده میلادی در ایالات متحده و سایر جزایر کارائیب، پر از بومی‌های آفریقایی و کارائیبی بود. از آنجایی که وطن این بومیان منبع ادویه‌های عجیب و غریب بود، کم کم راه ادویه‌ها به پخت کباب باز شد. به لطف مسیرهای تجاری، دانش و مهارت این برده‌های آمریکایی، دستور پخت باربیکیو پیچیده‌تر و حاوی مزه و طعم‌های بیشتری شد.
گوشت گاو تا مدت‌ها برای کباب کردن مورد استفاده قرار نمی‌گرفت، چون گاو به دلیل این که به زمین و منابع طبیعی قابل توجهی نیاز داشت، خیلی کم بود. بنابراین گوشت گاو خیلی در دسترس نبود. از طرفی اندک گوشت گاوی هم که در دسترس بود بسیار گران‌قیمت بوده و باید با ادویه‌های گران‌قیمت هم مزه‌دار می‌شد. تا جایی که قبل از جنگ داخلی آمریکا، به ازای هر 5 کیلوگرم گوشت خوکی که کباب می‌شد، فقط یک کیلوگرم گوشت گاو در دسترس بود. ولی بعد از جنگ داخلی آمریکا و تحولات اجتماعی که ایجاد شد، این روش پخت به بهانه جمع شدن قشرهای مختلف جامعه به خصوص طبقه سیاه‌پوست‌ها و بومی‌های آفریقایی تبدیل شد. این دورهمی‌ها شامل اجرای موسیقی، رقص، قمار و در نهایت خوردن کباب و نوشیدنی می‌شد. کار به جایی رسید که حتی بعضی از سیاستمداران از این گردهمایی‌ها استفاده کرده و آن را گسترش می‌دادند تا بتوانند به مقاصد سیاسی خود دست پیدا کنند.
مهاجرت گسترده جنوبی‌ها و شمالی‌ها بعد از جنگ‌های داخلی، آمریکا را متحول کرد. باربیکیو توسط این مهاجران به تمام مناطق آمریکا گسترش پیدا کرد. امروز هفت منطقه اصلی وجود دارد که به عنوان بخشی از کمربند باربیکیو شناخته می‌شود. کارولینای شمالی، کارولینای جنوبی ،کنتاکی، آلاباما، کانزاس سیتی، میسوری و منطقه ممفیس تنسی و تگزاس، این مناطق هستند. هر کدام از این فرهنگ‌ها نقش خود را در تغییراتی که در دستور پخت باربیکیو ایجاد شده است، دارند.
نمونه‌ای از این تحولات افزوده شدن سس‌های خردل و سرکه توسط مهاجران آلمانی و فرانسوی است. در مناطقی که مسیرهای تجاری دریایی وجود داشته است، از ملاس، شکر، یا انواع پیچیده‌تری از ادویه‌ها استفاده می‌کرده‌اند.
ترکیبات
ترکیبات موجود در ادویه باربیکیو عبارتنداز؛ پاپریکا دودی، سیر، شکر قهوه‌ای، پیاز، خردل، کرفس، زیره و نمک
دستوری که در 80 درصد مناطق رایج است، متعلق به خود آمریکا است. پایه اصلی این ترکیب شامل موادی مانند شکر قهوه‌ای، پاپریکا دودی و خردل است.
روش استفاده
موارد استفاده از ادویه باربیکیو عبارتند از؛ سس، مرینیت مرغ و گوشت، ساندویچ و استیک
- این ترکیب باربیکیو هم برای مرینیت کردن قبل از پخت استفاده می‌شود، هم برای راب کردن غذاهایی مثل بریسکت که از سینه گاو تهیه می‌شوند.
- برای تهیه بریسکت سینه گاو را به مدت طولانی در ادویه باربیکیو قرار داده و داخل باربیکیو طبخ می‌کنند.
- حتی برای استفاده در سس‌های باربیکیو، سیب‌زمینی و سبزیجاتی که در کنار باربیکیو استفاده می‌شود، این ادویه بهترین انتخاب است.
- به عنوان یک طعم دهنده به ذرت یا کره‌ای که با باربیکیو مصرف می‌شود هم از این محصول اضافه می‌کنند.